?>

De ogen van de 77-jarige Anton zijn dof. Hij oogt verdrietig en staart vermoeid voor zich uit terwijl vrijwilligers van het Odensehuis zich over zijn dementerende vrouw Rika (72) ontfermen. Het Odensehuis is een inloophuis voor mensen met lichte dementie en hun naasten. Anton, COPD-patiënt, komt er letterlijk en figuurlijk op adem na een intensieve week. Rika moest worden opgenomen in het UMCG. Anton liet haar hand niet los. Deze keer niet. Toen hij een tijd geleden zelf in het ziekenhuis belandde, kon hij niet voor haar zorgen. Verschrikkelijk vond hij dat. Daarom ontsloeg hij zichzelf. “Ik zet alles voor mijn vrouw opzij, ook mijn eigen gezondheid. Ik laat haar nooit meer in de steek.”

Anton en Rika wonen nog steeds zelfstandig. Hij zorgt voor zijn echtgenote, die nu zo’n vijf jaar dementeert. Daarbij krijgt hij hulp van ‘de engelen’ van Buurtzorg, die Rika ’s ochtends helpen met wassen en aankleden en haar ’s avonds klaarmaken voor de nacht. Die nacht waar Anton vaak erg tegenop ziet. “Soms wordt ze wakker en is ze ineens zo verschrikkelijk verdrietig of boos. Dan denk ik: ‘is dat mijn vrouw’? Ze herkent me niet, wil niks van me weten. Ik durf haar dan bijna niet aan te kijken…” Tranen schieten in zijn ogen. Het contrast tussen nacht en dag is groot, vervolgt hij. “In de morgen, als ik een broodje voor haar smeer, kan ze me ineens zo lief knuffelen. Die momenten geven mij weer kracht.”

Hulp aanvaarden
Die kracht heeft hij nodig want Anton is zelf ook ziek. De COPD krijgt steeds meer grip op hem. “De rek is uit de longen. Ik ben na 50 meter lopen al doodmoe. Kan amper mijn sokken nog aantrekken. Mijzelf douchen lukt eigenlijk ook niet. Buurtzorg helpt mij daar nu mee. Raar, om dat te moeten aanvaarden. Ik wil dat eigenlijk ook niet want de zorg voor mijn vrouw gaat voor. Maar ik kan niet anders.”

In het Odensehuis komt Anton op adem. “Ik ben zo blij dat Rika en ik hier elke dag terecht kunnen. We gaan om 10.00 uur ’s ochtends heen. De mensen zorgen goed voor haar en ze is hier veel rustiger dan thuis. Ik ben hier happy, omdat Rika dat ook is. En ik kan er soms even tussenuit voor een boodschapje of zoiets. Hier sta ik er niet alleen voor, dat doet me goed.”

In de steek laten
Anton kan ook zijn verhaal kwijt bij de vrijwilligers van het Odensehuis. Over de afgelopen week bijvoorbeeld, waarin Rika werd opgenomen in het UMCG. “Mijn vrouw had verschrikkelijke bloedingen. De zusters waren zo goed voor haar. En ook voor mij. Ze hebben een bed voor me neergezet, naast dat van Rika. ’t Was net of ik er thuis hoorde. Ik voelde me een stuk lichter. Mijn vrouw kreeg ook daar een aanval. Ze was zo verschrikkelijk boos. Ik durfde niet meer naar haar toe. De zusters stelden me gerust. ‘Laat ons haar maar helpen. Daar zijn we voor’ zeiden ze. ‘U hoeft niet alles alleen te doen.’ Dat was zo fijn. Onbetaalbaar. Ze hebben me vandaag nog opgebeld, hoe het nu gaat. Ik heb alleen maar lof”, zegt hij ontroerd. “Weet u wat een arts in opleiding in het ziekenhuis tegen me zei? Dat hij trots op mij was dat ik zo goed voor Rika zorgde. Maar dat is toch gewoon? We zijn 53 jaar samen, 53 jaar.”

De situatie houdt Anton in zijn greep. Hoe lang kan hij nog voor Rika zorgen? “Mensen zeggen dat ik haar niet thuis kan houden, dat ik op zoek moet naar een plek waar voortdurend voor haar gezorgd wordt. Maar laat ik haar dan niet in de steek? Wat als ik ’s avonds naar huis ga en ze wil dat ik haar meeneem? Soms, diep in de nacht, maakt Rika me huilend wakker en vraagt ze: ‘Anton, je doet me toch niet weg?’. Dat vind ik zo verschrikkelijk.” Anton pakt de hand die ik uitsteek stevig vast. “Ze is een mens, mijn vrouw! Ik kan haar toch niet zomaar wegstoppen?”

Ziekenhuiszorg aan huis
Zijn gesteldheid baart Anton ook zorgen. Wat als hem iets overkomt? Wie ontfermt zich dan over Rika? Opgenomen worden in het ziekenhuis is voor hem geen optie. “Dat is me een tijdje geleden overkomen. Rika is toen opgevangen door mijn dochter. Nadat ik ontslag was uit het ziekenhuis heeft zij zich ook over mij ontfermd. Dat was heel fijn. Maar het kwam allemaal op onze dochter neer. Dat is ook zo wat. Ze ging er bijna aan onderdoor. Na een week zijn we daarom vertrokken.”

Anton heeft in september weer een afspraak bij het ziekenhuis. “Ik ben heel eerlijk, mijn ziekte valt me zwaar. Maar ik vertel soms niet alles aan de dokters. Ik ben bang dat ze me daar dan weer in het ziekenhuis houden. Dat kan niet, want ik wil bij Rika zijn. Het zou heel fijn zijn als ik thuis ziekenhuiszorg kan krijgen, mocht dat ooit nodig zijn. Dan laat ik Rika niet alleen. Ik zet alles voor haar opzij. Ook mijn eigen gezondheid, als dat nodig is. Dat heb ik voor haar over, hoe ziekelijk ik me ook voel.”

Tekst: Chantal Bakker
Foto: Pixabay

Wat is precies het doel van de Hospital at Home studie? Waarom bestaat deze studie überhaupt? En hoe ziet het zorgprogramma er uit? Deze vragen, en meer, worden beantwoord in de video die we voor de Hospital at Home studie maakten.

For the English version please see below.

Nederlands

English

 

Artikelen

Congres: Kwetsbare ouderen in het ziekenhuis

3 jan. 0 Actueel
Op 15 januari organiseert het Leids Congres Bureau het congres 'Kwetsbare ouderen in het ziekenhuis'...

Eerste World Hospital at Home Congress in Madrid

3 dec. 0 Actueel
Op 5 en 6 april 2019 vindt het eerste World Hospital at Home Congress (WHAHC 2019) plaats in Madrid,...

Nationaal Symposium Spoedzorg voor Ouderen

29 okt. 0 Actueel
Op woensdag, 21 november vindt het Nationaal Symposium Spoedzorg voor Ouderen plaats in het LUMC, Le...

Zorgvisie: ‘Achter elke regel schuilt een belang’

29 jul. 0 Actueel
Bart Kiers, journalist bij Zorgvisie, interviewde Sophia de Rooij over Hospital at Home...

Acute verwijzing naar het ziekenhuis: de overwegingen

30 jun. 0 Actueel
Huisartsen moeten kiezen of ze een oudere met een cognitieve stoornis, zoals dementie, naar het ziek...